Geçen hafta bu yazıyı paylaşmıştım Facebook hesabımdan.
'İnsanlar ne dediğini unutacaklar,
İnsanlar ne yaptığını unutacaklar.
Ama insanlar asla onları nasıl hissettirdiğini unutmayacaklar.'
Şimdi sizi 5-6 yaşıma götürmek isterim. Yukarıdaki kadar olmalıyım.
Bildiğiniz gibi anne-babam ben bebekken ayrılmışlar. 3 yaşından beri beni büyüten babam var. Yani bir çoğunuzun dilinde üvey baba. Onun da içinde bulunduğu bir olay geldi aklıma.
Geçen hafta babamın amcasının öldüğü haberini aldık. Acı içinde fark ettim ki ablamla benim aklıma aynı olay gelmiş.
Ölüm haberi aldığınızda üzülürsünüz, şaşırırsınız ya da kişiyi hatırlamıyorsanız Allah rahmet olsun der geçersiniz.
Ben ilk defa hissiz kaldım.
Nedeni şu.
Hangi bayram olduğunu hatırlamadığım bir bayramdı. Bayramlıklarımızı giyip babamın amcasına gitmiştik. Ben 5 ablam da 6 yaşında falan olmalı. Gülşah bebekti. Babamın amcasına o dönemde yüklü bir ikramiye çıkmış piyangodan. (hep derim para herkesi sınar. Bazen varlığı ile bazen de yokluğu ile)
Evlerine vardık. Bizimle birlikte 8-10 çocuk kadar vardı evin içerisinde. Bir anda herkes sıraya girdi ve tekli koltukta oturan büyük amcanın elini öpmeye başladı. El öpen her çocuk kağıt para ile ödüllendiriliyordu. Sıranın sonunda Seray ve ben vardık.
En son elini biz öptük ve biz de para alacağımızı düşünürken büyük amca iki elini birbirine vurarak para bitti dedi.
Paranın ne demek olduğunu bile bilmeyen biz para verilmediğine değil de diğer çocuklardan ayrı tutulduğumuza incinmiştik. ( bizim evimizde üvey kavramı olmadığı için biz üvey olduğumuz için harçlık alamadığımızı yıllar sonra anlamıştık)
Bunu fark eden babam ikimizi de kucaklayıp beni ya kızlarımla kabul edersiniz ya da hiç deyip terk etmişti amcasının evini.
İşte bize bunu yapan büyük amca ölmüş.
Bugün 29-30 yaşında olan iki insanda böyle bir iz bırakmış bu adam.
Yani demem o ki!
'İnsanlar ne dediğini unutacaklar,
İnsanlar ne yaptığını unutacaklar.
Ama insanlar asla onları nasıl hissettirdiğini unutmayacaklar.'